Rozdział 15

  Podnosząc sporych rozmiarów walizkę, Oliver zerkał na swoją towarzyszkę. Wchodziła właśnie małymi metalowymi schodkami do pociągu, który przyjechał niecałe dwie minuty temu. Ruszył za nią, szurając niezawiązanymi, czarnymi vansami o nawierzchnię peronu. Rano, gdy Hannah go zobaczyła, skarciła go wzrokiem, mrucząc pod nosem, że się pochoruje jak nic. Mężczyźnie nawet nie chciało się rano ubrać. W tamtym momencie miał na sobie obcisłe, czarne spodnie, wspomniane już buty, zwykły długi T-shirt oraz niezapiętą kurtkę, która była bardziej wiosenna niż zimowa. Dla Olivera było bez różnicy czy był styczeń, czy kwiecień. Nie zależało mu na strojeniu się, szczególnie, jeżeli jechał tylko na dworzec, aby wsadzić Hannah do pociągu. Ta myśl od razu odbierała mu cały dobry humor, mimo, że przez ostatnie dwa tygodnie nie miał go za wiele. Na początku starał się z nią rozmawiać, lecz Pixie była uparta. Już tamtej nocy dała mu jasno do zrozumienia, że chce wyjechać.

 - Oliver ja chyba wrócę do domu. - Szepnęła w jego nagą klatkę piersiową i uniosła lekko głowę, aby spojrzeć na jego twarz.

 - Nie chcesz spać u mnie? - Zmarszczył skonsternowany czoło i wyciągnął dłoń, aby zgarnąć kosmyki grzywki, z jej ciemnych oczu.

 - Nie, Oliver - podniosła się lekko, opierając dłonie, z pomalowanymi na czarno paznokciami na jego brzuchu. - Mówię o tym domu w Sheffield.

 - Jak to w Sheffield? Dlaczego chcesz wyjechać? - Patrzył się na nią z dziwnym wyrazem twarzy, którego ona nie potrafiła rozgryźć.

 - Oliver gdybyś nie zauważył wszystko mi się wali... - Westchnęła cicho, opadając na poduszkę. - Straciłam pracę, co równa się z tym, że nawet nie mam, z czego płacić czynszu. Co mam robić w tym cholernym Londynie? Biegać od studia do studia i błagać o pracę? Nie ukończyłam nawet studiów. Nie mam tu nic, co by mnie powstrzymywało przed wyjazdem.

 - A ja? - Spojrzał się na nią z góry.

 - Jesteś wspaniały - położyła mu dłoń na policzku - ale nawet mnie nie znasz. Nie chcesz się ze mną wiązać, ani nic w tym stylu.

 - Już jestem z tobą związany - warknął, czując jak krew zaczyna buzować w jego ciele.

 - Nie okłamuj się Oli... Nie ma dla nas żadnych perspektyw.

Zsunęła się z łóżka i zaczęła zbierać porozrzucane ubrania, metodycznie je na siebie nakładając,

- Hannah... - Oliver usiadł na łóżku, przypatrując się jej ostrożnie.

- Nie chcę już o tym rozmawiać, Oliver - mruknęła.

  Potem próbował jeszcze kilka razy, ale te rozmowy przynosiły zawsze ten sam skutek. Pixie nie chciała go słuchać, Oliver chodził wkurzony na cały świat, a ich znajomi przypatrywali się temu, kręcąc głowami z powątpiewaniem.

W końcu wszedł do pociągu i ruszył za dziewczyną do odpowiedniego przedziału. Włożył jej walizkę, na górną półkę, gdyż mając ponad metr osiemdziesiąt wzrostu nawet nie musiał się zbytnio wyciągać.

 - Dziękuję - powiedziała cicho, patrząc się na niego i odgarniając grzywkę z oczu. Naszła ją myśl, że musi w końcu pójść do fryzjera i zając się odrostami oraz długością włosów.

 - Nie ma sprawy - wzruszył ramionami. - Czyli ja będę się już zmywał.

 Przyjrzała mu się, taksując jego sylwetkę wzrokiem, a na jej usta wypłyną lekki uśmiech.

 - Nie wierzę, że w tym wszystkim udało mi się poznać Olivera Sykes, we własnej osobie - zachichotała.

Na jego usta również wstąpił uśmiech. Patrzyli się przez chwilę na siebie, uśmiechając się głupio, aby zaraz jakby czytali sobie w myślach parsknąć śmiechem.

 - Chodź tu do mnie - wyciągnął ręce w jej stronę, na co ona zrobiła krok i wtuliła się w jego, mimo lekkiego odziania, ciepłe ciało.

Mężczyzna umieścił swoje duże dłonie na jej biodrach, a ona objęła go w pasie, wtulając nos w jego klatkę piersiową, gdyż jej głowa ledwo sięgała mu go ramienia. Zaciągnęła się zapachem świeżego prania, oraz jakiejś wody toaletowej, której nie potrafiła rozpoznać, Podobał jej się ten zapach. Oliver, musnął wargami czubek jej głowy. Puszczając jedno z jej bioder, uniósł jej brodę do góry, tak, aby Pixie na niego spojrzała. Zatopili się w spojrzeniu swoich oczu. Sykes zaczął powoli się nachylać, a dziewczyna widząc jego zamiary, postanowiła jednak zareagować. To było dziwne ponieważ już się całowali, ba, już nawet wylądowali razem w łóżku. Dlaczego więc dziewczyna nagle czuła takie skrępowanie?

 - Ostatnie zdjęcie? - Szepnęła cicho, gdy ich usta dzieliła nieistotna odległość.

 - Jasne - zaśmiał się cicho pod nosem i odsunął od szatynki.

Wyciągnął z tylnej kieszeni spodni telefon i włączył aparat. Ustawili się obok siebie, mężczyzna objął ją jedną ręką i wtulił twarz w jej proste włosy. Pierwsze zdjęcie, jakie zrobili było urocze i naprawdę się jej podobało. Po stwierdzeniu, że udane zdjęcia nie są w ich stylu, zrobili głupie miny, a zdjęcie, które zrobili pokazywało parę, która czuła dużą swobodę. Mieli śmieszne miny, nie krępowali się, a ich oczy świeciły. Zdjęcia również potrafią ukrywać prawdę...

Słysząc komunikat, że drzwi od pociągu będą zamykane, Oliver musnął ustami czoło Hannah i wyszedł z wagonu nie wypowiadając już ani jednego słowa. Dziewczyna opadła na fotel i wyjęła z torebki swój zeszyt, w którym lubiła sobie coś bazgrać. Wyjrzała za okno i widząc Olivera, stojącego na peronie, zrobiło jej się niewyobrażalnie smutno. Zostawiała ten fragment życia tu w Londynie. Wiedziała, że już raczej do tego nie wróci. Aby poprawić humor nie wiedziała czy sobie czy Oliemu, otworzyła zeszyt na czystej stronie i szybko nabazgrała napis i przyozdobiła go głową kosmity.

Przystawiła zeszyt do szyby i zaprezentowała hasło Oliverowi, oraz ludziom, którzy zwrócili na to uwagę: Suck a fuck.

Mężczyzna parsknął śmiechem i aż do odjazdu pociągu, uśmiechał się do niej szeroko.

Podróż miała trwać około 3 godziny. Po pierwszej Hannah, włączyła internet w telefonie, co spowodowało, że na ekranie iPhona pojawiły się powiadomienia i wiadomości. Weszła w aplikację Twitter i pierwsze, co jej się rzuciło w oczy to to, ze Oliver dodał ich wspólne zdjęcie. I to nie to, na którym wyszli całkiem uroczo, lecz to, na którym wyglądają jak idioci na haju. Podpisał je zwykłym "thanks x". Na Instagramie również pojawiło się to zdjęcie, ale pozostawiła je już bez żadnego komentarza. Na profilu zespołu pojawiła się również informacja o zaplanowanej trasie koncertowej i poszczególne miasta, w jakich się pojawią. To sprawiło, że Hannah wyłączyła internet w telefonie i wrzuciła go do torebki. 

Naprawdę lubiła Olivera, resztę zespołu zresztą też. Ale nie potrafiłaby odnaleźć się w ich świecie. Dla nich liczyły się koncerty, kariera, fani, teraz trasa koncertowa. Ona chciała tylko skupić się na swoim celu, znaleźć pracę i móc żyć swobodnie, bez zamartwiania się tym, czy ich fanki jej nie zjedzą przy najbliższej okazji. Przez chłopaków i tak już większość wiedziała, kim jest ta dziewczyna ze zdjęcia. Ten dzisiejszy post Olivera też w cale nie pomógł. Z westchnieniem otworzyła zeszyt w czarnej okładce, przerzuciła stronę z napisem skierowanym do Olivera i otworzyła na czystej. Zdejmując skuwkę z cienkopisu, stwierdziła, że ona sama potrzebuje nowego tatuażu. I właśnie zamierzała go stworzyć.

 Przy wyjściu z dworca, zaczepiła go grupka dziewczyn składająca się z jakiś sześciu osób. Dwie miały kolorowe włosy, chyba każda z nich miała mnóstwo metalu w twarzy. Chodziły w ciuchach z dziurami i skórzanych kurtkach. Jedna z nich miała na sobie fioletową, kwiecistą sukienkę, czym zwróciła jego uwagę. Po zrobieniu sobie z nimi zdjęcia, o które skandowały, posłał blondynce w sukience uśmiech. Podpisując jakiś kawałek papieru, który podsunęła mu dziewczyna z czerwonymi włosami, zwrócił się do niej.

 - Nie wyglądasz jak twoje koleżanki.

 Dziewczyna słysząc, że zwraca się bezpośrednio do niej, aż zachłysnęła się powietrzem.

 - No nie - odchrząknęła. - Wiedziałam, że ubiorą się tak samo, więc ja ubrałam się inaczej.

 - Dobry sposób, żeby nie zlać się z tłem. Masz twittera? - Wyjął z kieszeni swój telefon i wszedł w odpowiednią aplikację. Blondynka podała mu natychmiast swoją nazwę i Oliver po chwili już ją obserwował. - Gdybym poczuł, że wtapiam się w tło, przypomnę sobie o tobie.

 Dał jeszcze jeden autograf, choć wolał już robić sobie zdjęcia i w końcu wyszedł z zatłoczonego dworca. Razem z chłopakami miał dzisiaj coś w stylu próby w studiu, więc tam się udał. Zaraz po wejściu do odpowiedniego pomieszczenia w ogromnym szklanym wieżowcu, zdziwił się widząc jedynie Jordana. Ściągnął kurtkę i rzucił ją na krzesło, które się lekko zakręciło od ciężaru.

 - Jak tam, stary? - Mruknął J. pisząc coś na kartce, która leżała obok instrumentu, przy którym siedział.

 - Nawet nie chce o tym mówić - Oli usiadł z westchnieniem na kanapie i potarł twarz rękami. - Lepiej ty mi powiedz, co tam znów piszesz.

 - Wpadło mi to do głowy dziś rano - Jordan podał mu kartkę, która była zapisana tekstem oraz odpowiednimi nutami. - Pewnie managementowi i tak się nie spodoba, ale...

 - Ja uważam, że to jest dobre.  The funny thing is everything I wanted I already had. There's glimpses of heaven in every day! In the friends that I have, the music I make, the love that I feel, I just had to start again.* - Zanucił cicho zachrypniętym głosem. - Tyle masz? - Spojrzał się na swojego towarzysza z błyskiem w oku.

 - Ta... - Jordan podrapał się po karku i zagrał na klawiszach kilka nut.

 - Myślę, że u trzeba zrobić jakiś wstęp, bo to będzie ten mocniejszy fragment - Sykes, aż wstał z skórzanej kanapy i położył kartkę na stoliku, tak, aby i on, i Jordan mógł widzieć. - Zagraj mi to, pokażę Ci, jak ja widzę ten fragment.

 Gdy do studia wparowała spóźniona, reszta zespołu, mężczyźni byli w połowie piosenki. Dodali cichszy początek i właśnie pracowali nad kolejnymi fragmentami, raz grając, raz śpiewając poszczególne elementy. Lee, Matthew i Matt zasiedli na wolnych miejscach w studiu i przypatrywali się pracy swoim kolegów. Co jakiś czas dorzucili coś od siebie, gdy im coś zgrzytało w tekście. Cała piątka w końcu wciągnęła się w tworzenie piosenki. Oliverowi na szczęście udało się zapomnieć o Hannah, choć na chwilę. Reszta zespołu omijała ten temat, nawet, gdy późnym wieczorem siedzieli przy gorącej pizzy i piwie, ciesząc się, że napisali nową piosenkę. Rozmawiali swobodnie, żartując jak zawsze i zachowując się jak jaskiniowcy. Późno w nocy po kolei zaczęli zasypiać na skórzanych meblach i stwierdzili, że nie wracają dziś do swoich mieszkań. Panie sprzątaczki i tak zapewne już zamknęły ich w budynku, więc pozostało im pozostać na swoich wygodnym miejscach.

Gdy Oliver zasypiał już chyba, jako ostatni jeszcze komunikujący, jego telefon dał o sobie znać. Sięgnął po urządzenie, po drodze ręką zrzucając puszkę po piwie i robiąc trochę hałasu.

 - Zamknąć mordy - warknął sennie Matthew, mimo, że nikt nic nie mówił.

Sykes odblokował iPhone i wszedł w powiadomienie na Twitterze. "Suck a fuck. Już za nim tęsknie" Brzmiał wpis, który umieściła Hannah. Chyba nie zdawała sobie sprawy, że on ją obserwował. Albo wiedziała o tym i specjalnie to napisała. Oliver już chciał do niej napisać wiadomość prywatną, ale się rozmyślił. To był jej wybór, że uciekła, jej cholerna decyzja. Starał się to uszanować. Tylko na jak długo?

 So, przemyślałam wszystko i wracam. Wracam tutaj, gdzie będę sobie powolutku, bez przymusu pisać. Mam także  w głowie pomysł na coś nowego, co wkrótce zamierzam wdrożyć w życie. Mam nadzieję, że ze mną zostaniecie. (Jeżeli w tym rozdziale są jakieś błędy, to przepraszam. jest już późno i nie chce mi się tego sprawdzać.) Kocham was xx